ترجمه مقاله سیستم اطلاعاتی نیروی کار بهداشتی کنیا : مدل تأثیر بر سیاست استراتژیک منابع انسانی و برنامه ریزی و مدیریت
| دسته بندی | مقالات ترجمه شده isi |
| بازدید ها | 30 |
| فرمت فایل | docx |
| حجم فایل | 521 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 14 |
سیستم اطلاعاتی نیروی کار بهداشتی کنیا : مدل تأثیر بر سیاست استراتژیک منابع انسانی و برنامه ریزی و مدیریت - 2013
Kenya’s Health Work force Information System : A model of impact on strategic human resources policy, planning and management
چکیده :
کشور ها در سراسر جهان با کمبود کارکنانی خوب و عدم تعادل در مهارتها مواجه هستند. سیستم های اطلاعاتی منابع انسانی (HRIS) به منظور نظارت و رسیدگی مسائل نیروی کار سیستم بهداشت استفاده می شود , اما درک جهانی از این سیستم های در حداقل بوده و اطلاعات پایه در مورد دامنه و توانایی آن محدود است. سیستم اطلاعات نیروی کار بهداشت کنیا (KHWIS) , قابل تشخیص به عنوان یک مثال امیدوار کننده از عملکرد HRIS می باشد. هدف این مقاله این است که داده های KHWIS را در سیاست منابع انسانی و برنامه ریزی و مدیریت بررسی کند. مواد و روش کار شامل منابعی برای مطالعه در رابطه با پزشکی کنیا (MOMS) و وزارت بهداشت (MOPHS) و گروه پرستاری در (MOMS) سن بازنشس, شورای پرستاری کنیا و انجمن پزشکان , دندان پزشکان کنیا و تکنسینهای آزمایشگاهی و داروسازهای کنیا می باشد. علاوه براین , داده های کمی استخراج شده پایگاههای داده KHWIS استخراج شده است. سیاست پزشکان در بحث درمان از MOMS وMPHS توسط وب سایتهایی بازیابی شده و بررسی برای ارزیابی اینکه آیا آنها هر گونه تغییر در سیاست را در توسط داده های KHWIS انجام می دهند بوجود می آید. یافته های این تحقیق نشان می دهد که نظارت دولت کنیا بر روی نیروی کار سلامت با استفاده از KWPS تحت تأثیر سیاست و مقررات و مدیریت ارائه شده است. تغییرات سیاست شامل گسترش سن بازنشستگی اجباری کشور کنیا در 55 تا 60 سال بوده است. داده های بازیابی شده از استاد KHWIS افزایش رضایت پرستاران حرفه ای و ماماها وپزشکان و دندان پزشکان را نشان می دهد که یک انطباق بهبود دهنده را نشان می دهد. بررسی پرونده ها نیز براساس KHWIS بوده است. با این ها , اسناد خاص اشاره به KHWIS به عنوان بهبودی در دسترس منابع انسانی برای اطلاعات سلامت با توجه به برنامه ریزی نیروی کار و مدیریت و توسعه است.
کلمات کلیدی :
انوفورماتیک پرستاری
انفورماتیک پزشکی
اطلاعات منابع انسانی
سیستم HRIS
منابع انسانی برای سلامت (HRH)
نظارت نیروی کار
بهداشت جهانی
مبانی نظری و پیشینه تحقیق برنامه ریزی استراتژیک
| دسته بندی | روانشناسی |
| بازدید ها | 2 |
| فرمت فایل | doc |
| حجم فایل | 304 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 48 |
توضیحات: فصل دوم تحقیق کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)
همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو تحقیق
توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
منبع : انگلیسی و فارسی دارد (به شیوه APA)
نوع فایل: WORD و قابل ویرایش با فرمت doc
قسمتی از متن مبانی نظری و پیشینه
یکی از روشهای شناسایی ماهیت برنامهریزی استراتژیک بررسی تفاوت آن با سایر روشهای برنامهریزی است. امروزه در سازمانهای پیشرفته و در سطوح مختلف سازمانها، برنامهریزی به سه صورت اساسی برنامهریزی استراتژیک، برنامهریزی ترفندی[1] و برنامهریزی عملیاتی[2] به شرح زیر جلوه گر میشود.
الف) برنامهریزی استراتژیک:
در این برنامهریزی، اهداف و خطوط کلی و رسالت سازمان در بلندمدت تعیین میشود. این نوع برنامهریزی جامعیت داشته و در سطوح عالی سازمان شکل میگیرد؛ در این نوع برنامهریزی چارچوبی مشخص برای برنامهریزی ترفندی و برنامهریزی عملیاتی ترسیم میشود. این برنامه دارای دید بلندمدت است. در حکم چتری است که کل سازمان را به نحوی در بر میگیرد.
ب) برنامهریزی ترفندی:
این برنامهریزی که در آغاز در سازمانهای نظامی به کار گرفته شد، فرایندی است که به وسیله آن، مدیراندستهای از فعالیتهای مرتبط را در اجرای یک راهبرد تصویر میکنند. به عبارت دیگر، برنامهریزی ترفندی به مسائلی مربوط میشود که برای رسیدن به هدفهایی، توسط برنامهریزان سطوح عالی سازمان ترسیم میشوند. این نوع برنامهریزی شامل تدوین هدفها و انتخاب وسایل لازم برای دستیابی به آن هدفها است. چارچوب زمانی برنامهریزی ترفندی، کوتاهتر از برنامهریزی استراتژیک است. در نهایت، این برنامهریزی به وسیله سطوح میانی سازمان انجام میگیرد.
ج) برنامهریزی عملیاتی:
فرایندی است که به وسیله آن، مدیران اجرایی، فعالیت و گامهای ویژهای را در راستای رسیدن به اهداف مورد نظر ترسیم میکنند. برنامهریزی عملیاتی چارچوب زمانی کوتاهتری نسبت به دو برنامهریزی استراتژیک و ترفندی دارد؛ این نوع اغلب توسط مدیرانی صورت میگیرد که مسئولیت محدود برای اجرای هدفهای محدود دارند.
لازم به ذکر است که مرز بین برنامهریزی استراتژیک، ترفندی و عملیاتی کاملاً روشن نیست؛ تفاوت بین این سه برنامهریزی نسبی است.
در خصوص تفاوت بین برنامهریزی استراتژیک و برنامهریزی بلندمدت[3] میتوان به موارد ذیل اشاره کرد:
1- برنامهریزی بلندمدت تنها بر بخشهایی از سازمان تمرکز دارد؛ اما گستره برنامهریزی استراتژیک سراسر سازمان را در بر میگیرد. تمایز دیگر این که برنامهریزی بلندمدت آینده را به صورت انتخابی مینگرد؛ در صورتی که برنامهریزی استراتژیک آینده را به صورت کلی در نظر میگیرد؛
2- برنامهریزی بلندمدت به طور کلی تصویری است از وضعیت مطلوب آینده و تداوم یا گستره چیزی که از قبل وجود داشته است. این وضعیتها یا اهداف نهایی، تصویری مطلوب از آینده یا گسترهای از وضعیت موجود هستند. تحقق این اهداف ممکن است نیازمند انجام تغییراتی در برخی از روشهای انجام کار یا افزایش در هزینههای مالی و منابع انسانی باشد؛ اما فعالیت اساسی سازمان همچنان یکسان باقی میماند؛ این امر در برنامهریزی استراتژیک صادق نیست؛
3- برنامهریزی استراتژیک، به دلیل بروز تغییر یا تغییرات مهم در محصولات یا خدمات آینده سازمان مطرح میشود. با تغییر محیطی که سازمان در آن عمل میکند، کارکنان سازمان احساس میکنند فرصت جدیدی برای انجام برخی امور تازه یا متفاوت وجود دارد که در واقع تداوم امور قبلی نیستند. این حرکت به سوی زمینهای جدید یا بعدی تازه، گام یا جهش به درون چیزی ناشناخته است؛ این همان چیزی است که از آن به عنوان برنامهریزی استراتژیک نام برده میشود؛
4- برنامهریزی استراتژیک درصدد شناسایی و حل مسایل استراتژیک است؛ در حالی که برنامهریزی بلندمدت بر تعیین اهداف، مقاصد و تدوین برنامههای عملیاتی برای نیل به این اهداف تأکید دارد؛
5- برنامهریزی استراتژیک بیشتر از برنامهریزی بلندمدت بر ارزیابی محیط داخل و خارج سازمان تأکید دارد؛
6- برنامهریزی استراتژیک نیازمند تغییرات کیفی بوده و شامل تعداد زیادی برنامه است که براساس مقتضیات محیط انجام خواهند شد؛ در حالی که برنامهریزی بلندمدت شامل انتظارات معینی است که براساس وضعیت موجود تدوین میشود.
برنامهریزان استراتژیک معمولاً محدوده احتمالی از آینده ممکن را در نظر گرفته، تصمیمات و فعالیتهای خود را در این محدوده به عمل میآورند؛ در حالی که برنامهریزان بلندمدت یک آینده قطعی را برای خود در نظر گرفته، برنامهها و فعالیتهای خود را برای آیندهای که بیشترین احتمال وقوع را دارد، تنظیم مینمایند؛ در صورت بروز تغییراتی در آینده فرضی، امکان اصلاح چنین برنامهای وجود ندارد؛
7- برنامهریزی استراتژیک بیش از برنامهریزی بلندمدت، آیندهمدار است؛
8- برنامهریزی استراتژیک، یک فعالیت پیچیده بوده و نیازمند مشارکت مدیران تمام سطوح سازمانی است. این مدیران نقش فعالی در برنامهریزی استراتژیک و سنجش عملکردها (شامل تنظیم و گسترش نظام مدیریت عملکرد سازمان) دارند؛
9- برنامهریزی استراتژیک باید پاسخگوی فعالیتهای سازمانی در قبال تغییرات محیط باشد؛ چرا که محیط در بخشهای غیر انتفاعی میتواند به شکل پیشبینی نشدهای تغییر کند. تأکید برنامهریزی استراتژیک بر تصمیمگیری است؛ چرا که تصمیمگیری مناسب، توانایی سازمان را در واکنش به تغییرات محیط افزایش میدهد.
برنامهریزی استراتژیک به دلیل ویژگیهای خود همچنین با برنامهریزی عملیاتی تفاوتهای بنیادی دارد؛ در زیر به برخی از آنها اشاره میشود:
[1]. tactical planning
[2]. operational planning
[3]. long rang planning