مبانی نظری و پیشینه تحقیق رادیو، طنز و شوخ طبعی در رسانه
| دسته بندی | علوم انسانی |
| بازدید ها | 0 |
| فرمت فایل | docx |
| حجم فایل | 47 کیلو بایت |
| تعداد صفحات فایل | 29 |
مبانی نظری وپیشینه تحقیق رادیو، طنز و شوخ‌طبعی در رسانه
توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)
همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه
توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
منبع : انگلیسی وفارسی دارد (به شیوه APA)
نوع فایل: WORD و قابل ویرایش با فرمت doc
قسمتی از متن مبانی نظری و پیشینه
2ـ1ـ مقدمه
مطالعات رادیویی به‌دلیل قدمت رادیو سن‌وسال دارد، اما به پیرمردی ضعیف می‌ماند! مطالعات رادیویی در کشور ما به دو دورۀ گسسته تقسیم میشود: دورۀ نخست، دوران ترجمه‌های قلیلیست که اهالی ارتباطات از متنهای مربوط به رادیو در تحقیقات غربی در دهه‌های قبلی کردهاند و سپس دورهای که از اوایل دهۀ نود شمسی به‌اهتمام مرکز تحقیق و توسعۀ صدا، به‌عنوان ناشر رادیو انحصاری صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، همراه با انتشارات سروش تألیفها و ترجمه‌های جدید دربارۀ رادیو منتشر شده است.
البته عجیب هم نیست؛ وقتی فقط نهادی حکومتی رادیو و تلویزیون را در انحصار دارد، تنها خود او متولی اصلی انتشار مطالعات این دو رسانه است. اگرچه جای پرسش است که چرا محافل دانشگاهی ما اصولاً با وجود تأثیر انکارناپذیر و فاصلۀ زیاد این دو رسانه با دیگر رسانهها، از نظر گسترۀ مخاطب، چندان به این امر اهتمام نورزیدهاند.
از همین‌رو نظریات مربوط به رادیو چندان نظریات و تجربیات گستردهای نیست؛ چه رسد به تبلیغات در رادیو و، مهم‌تر و فقیرتر از آنها، طنز در رادیو.
2ـ2ـ رادیو
در سال 1860 میلادی جیمز کلارک ماکس‌دل، فیزیک‌دان و ریاضی‌دان اسکاتلندی، تئوری امواج الکترومغناطیسی را برای اولین بار عرضه کرد.
در سال 1887 هنریشن هرتز، مهندس و فیزیک‌دان آلمانی، نظریۀ ماکس‌دل را تأیید کرد. او موفق شد از نوسانات الکترونیکی برای انتقال امواج از محلی به محل دیگر بدون سیم استفاده کند. وی برای اولین بار موفق شد امواج رادیویی را در آزمایشگاه تولید کند. نام «هرتز» به‌صورت واژه‌ای بین‌المللی برای بیان فرکانس‌های رادیویی به‌کار می‌رود. پس از او برانلی فرانسوی در سال 1890 آزمایش‌هایی در این زمینه انجام داد و بالأخره دانشمندی روسی به‌نام الکساندر پوپوف موجی را با دستگاهی که شبیه دستگاه هرتز و برانلی بود اختراع کرد و آنتن را به‌وجود آورد و به‌این صورت دستگاه تلگراف مرس ایجاد نمود. در مارس 1896 پوپوف اولین پیغام تلگرافی را به مسافت 250 متری فرستاد.
اولین کسی که متوجه شد می‌توان از بی‌سیم به‌عنوان وسیلۀ ارتباطی استفاده کرد، مارکونی ایتالیایی بود که بعدها به‌نام مخترع رادیو معروف شد. وی در سال 1895 اولین خبر رادیویی خود را به‌وسیلۀ بی‌سیم به فاصلۀ 3 کیلومتری فرستاد.
در ژوئن سال 1896 در لندن اولین ایستگاه تلگرافی بدون سیم به‌کمک امواج الکترونیکی نمایش داده شد.
در سال 1897 به ایتالیا برگشت و ارتباطی بی‌سیم بین دو کشتی جنگی در مسافت 12 کیلومتری ایجاد کرد و بالأخره در سال 1901 در تکمیل اختراع خود موفق شد علائم بی‌سیم را از یک طرف اقیانوس اطلس، یعنی از شهر پلدو در انگلستان، به آن طرف اقیانوس اطلس، شهر سن‌ژان امریکا، بفرستد.
مردم از اختراع مارکونی چنان به‌شور و هیجان آمده بودند که خواستار پخش صدای انسان از رادیو شدند، اما چون لامپ‌های رادیو ضعیف بود، سازندگان رادیو باید فکر بهتری می‌کردند. به‌همین منظور در سال 1906 فیزیک‌دان امریکایی به‌نام دو فورست لامپ سه الکترونی را اختراع کرد که برای رادیو الکتریسیته قابل استفاده بود. بعد از آن روبرت فون‌لیئن موفق شد لامپ‌های قوی بسازد. این لامپ‌ها تحو‌لی بزرگ در زمینۀ دستگاه‌های الکترونیکی به‌وجود آوردند.
در سال 1910 برای اولین‌بار صدای موسیقی و آواز اپرای متروپولتین-نیویورک در سراسر امریکای شمالی شنیده شد.
در سال 1913 جمعی از دانشمندان سعی کردند صدای موسیقی در تمام نقاط جهان شنیده شود، ولی جنگ جهانی اول زحمات آنها را بی‌نتیجه گذاشت.
احتیاجات نظامی در دوران جنگ استفاده از بی‌سیم را گسترش داد و در تاریخ 11 نوامبر سال 1918 تلگراف بی‌سیم خبر پایان جنگ را به همۀ جهانیان اعلام کرد.
تاریخ شروع بهره‌برداری عمومی از رادیو سال 1920 است.
اولین دستگاه‌های پخش منظم رادیویی در سال 1920 در انگلستان به‌کار افتاد و در سال 1926 اولین کنفرانس بین‌المللی رادیویی با شرکت 27 کشور جهان در برلین برپا شد و آیین‌نامۀ مقررات ارتباطات رادیویی به‌تصویب رسید.
رشد فزایندۀ رادیو و مخاطبانش آن را رسانه‌ای جمعی و فراگیر نمود. ارزانی بهای رادیوهای ترانزیستوری نیز به پیشرفت این رسانه در کشورهای توسعه‌نیافته کمک کرد.
در حال حاضر در دنیا تقریباً یک میلیارد گیرندۀ رادیویی وجود دارد؛ یعنی برای هر چهار نفر یک گیرنده رادیویی موجود است.
رادیو در ایران
در سال 1303 هجری شمسی (1924 م) وزارت جنگ مقدمات استفاده از بی‌سیم را فراهم نمود. در سال 1305 بی‌سیم وارد ایران گردید. از سال 1311 مؤسسات بی‌سیم توسعه پیدا کردند که نهایتاً به ایجاد رادیو منتهی شد.
هیئت وزیران روز دوم مهرماه 1313 استفاده از رادیو را تصویب کرد و مقرراتی وضع شد که برای نصب آنتن و استفاده از رادیو اجازۀ وزارت پست و تلگراف و تلفن لازم بود.
در سال 1316 وزرات پست و تلگراف و تلفن مقدمات ایجاد مرکز رادیو را فراهم کرد و به‌دنبال این اقدام، در سال 1317، سازمان پرورش افکار تأسیس شد. این سازمان دارای کمیسیون‌های مطبوعات، کیت کلاسیک، سخنرانی، نمایش‌های رادیویی و موسیقی بود.
در چهارم اردیبهشت 1319 اولین فرستندۀ رادیویی در ایران در محل بی‌سیم در جادۀ قدیم شمیران افتتاح شد.
از سال 1319 رادیو تهران در 24 ساعت فقط 8 ساعت برنامه اجرا می‌کرد که شامل اخبار، موسیقی ایرانی و گفتار مذهبی، فرهنگی، جغرافیایی و تاریخی بود.
درسال 1322 رادیو تهران بخش دیگری به بخش‌های قبلی خود افزود و صبح‌ها نیز برنامه‌اش 3 ساعت افزایش یافت. در سال 1324 برای روزهای تعطیل نیز برنامه‌هایی مدون پخش می‌شد.
توسعۀ رادیو در ایران
در بدو تأسیس، رادیو تهران دو فرستنده داشت که یکی برای موج متوسط و دیگری برای موج کوتاه بود. برای پخش برنامه‌هایش نیز از استودیویی در محل اداره بی‌سیم استفاده می‌کرد.
در سال 1327 یک فرستنده در اختیار رادیو قرار گرفت و استودیویی کوچک در میدان ارگ برای پخش اخبار ساخته شد.
در سال 1336 نام رادیو تهران به رادیو ایران تغییر یافت و بعدها در جنب رادیو ایران فرستندۀ دیگری به‌نام رادیو تهران نیز مشغول کار شد که در آغاز امر تنها موسیقی پخش می‌کرد.
اهداف و تشکیلات رادیو
اداره‌کردن رادیو در بدو تأسیس به ادارۀ کل انتشارات و تبلیغات، به مدیریت دکتر عیسی صدیق‌اعلم، استاد دانشگاه، واگذار شد.
اهداف و وظایف این اداره عبارت بودند از:
تعیین سیاست و خط‌مشی رادیو
توسعۀ فرهنگ عمومی و آشناکردن مردم به اصول زندگی نوین
توجه به وحدت ملی، مبانی ملیت و حفظ استقلال
شرح تحولات کشور
رعایت کامل سیاست دولت در انتشار اخبار
تأسیس مدرسه برای تربیت خطیب، قصه‌گو و شاهنامه‌خوان
نصب رادیو و بلندگوی عمومی در مرکز شهر
تأسیس مدرسۀ هنرپیشگی